Cemal Aydın: İki mübarek sultana benim içim yanar

Mütercim Cemal Aydın, Ak Sultan ile Selâhaddin Eyyûbî Hazretleri hakkında dikkati çeken bir yazı kaleme aldı. Aydın’ın, Haber7 için kaleme aldığı, “İki mübarek sultana benim içim yanar” başlıklı yazısı şöyle:

Birincisi, ölürken etrafındakilere zenginlerin fakirlerin ellerinden tutma konusunda ibret almaları için “Beni tabutla kabre götürülürken sağ elimi kefenden dışarı çıkarın ki, beşerler benim bu dünyadan eli boş gittiğimi görsünler!” vasiyetinde bulunan Sultan Selâhaddin Eyyûbî Hazretleridir.

O harika Sultan hakkında pek çok kitap okudum, zira büyüklerin büyüklüğünü anlamak, fakat onların ne yapıp ne ettiklerini gereğince bilmekle mümkündür. O bilgileri de lakin onlarla ilgili çok eser okumakla edinebilirsiniz.

İslâm topraklarını kâfirlerin murdar ayaklarından kurtarıp arındıran o Sultan, Haçlılara karşı verdiği kahramanca gayretinde neler çekmiş bir bilseniz benim üzere sizin de içiniz yanar, yüreğiniz kan ağlar.

Aslında ilim adamı olacakken mecburen devlet adamı olmak zorunda kalan o mübarek Sultan, Haçlılara karşı İslâm birlik ve beraberliğini oluşturmak için çok uzun vakit harcamak zorunda kalmıştır.

Bir yandan Batı’nın aşağı üst her ülkesinden gelen Haçlı çapulcularıyla uğraşırken, bir yandan da beyliğini, reisliğini, devlet başkanlığını kaybetmemek için Haçlılarla iş birliği eden satılık kimseleri yola getirmeye çalışmıştır. O periyottaki Mısır’ın Şiî idaresi, Sünnîleri kâfir olarak gördükleri için (hâlbuki dünden bugüne hiçbir Sünnî, müminlerin annesi Hz. Âişe validemize varıncaya kadar pek çok sahâbîye söven hiçbir Şiî’ye kâfir dememiştir, demez!) alenen Haçlılarla mutabakatlar yapmış ve Sultan Selâhaddin Eyyûbî’nin karşısında yer almıştır.

Selâhaddin Eyyûbî yalnızca müslüman devlet, devletçik ve beyliklerle de değil, bütün bunlar yetmezmiş kendi adamlarıyla da baş etmek mecburiyetinde kalmıştır. İhtiras, kibir ve ikbal sevdalısı birtakım eski devlet görevlilerinden, onlarla tıpkı baştaki amca oğullarından, dayı oğullarından, teyze oğullarından, hala oğullarından, velhasıl çok sayıda hısım ve akrabadan başına o denli sıkıntılar açılmıştır ki şaşarsınız, hayret edersiniz, bu kadarı da olmaz, olamaz dersiniz.

Sultan Selâhaddin Eyyûbî Hazretleri İslâm diyarından Haçlıları kovayım da müslümanlar hürriyetlerine kavuşsunlar, Kudüs küffarın elinden kurtulsun diye çırpınırken, dünyaya tapan hısım ve akrabaları “Bana falan kentin yönetimini verirsen, bana filan bölgenin valiliğini verirsen, bana şuraların idaresini verirsen…” diyerek menfaat peşinde koşuyorlardı.

Kimi İslâm devlet liderleri da kibirleri yüzünden o Süper Sultan’a yardım etmediler. Meselâ Selâhaddin Eyyûbî, Mağrip’in Muvahhid hükümdarı Yakup Mansur’a bir mektup göndererek, ondan Avrupa gemilerinin Suriye limanlarındaki hristiyanların yardımına gelmesini önlemesini ve kendi filosunu destek etmesini istedi. Hükümdar Yakup Mansur ise, kendisine “Müminlerin Emiri” unvanıyla hitap edilmediği için yardım göndermedi (bkz. Mukaddime/Evrensel Tarihe ve Toplum Bilimlerine Giriş, s. 381, Timaş Yayınları).  

Haçlılarla kol kola olan devlet, devletçik ve beyliklerden tutun da gözlerini hırs bürümüş bütün hısım, akraba ve kelamda dostlara kadar hepsini o denli yahut bu türlü ikna etmek, asker toplayabilmek ve Haçlıların üzerine güçlü bir biçimde yürüyebilmek için ne sıkıntılar çektiğini bir hayal edin!

Sonunda ordusunu seferber ettiğinde de İslâm nam ve şanını Batı’nın bütün o azgın Frenklerine bile kabul ettirmişti. Dünün Haçlılarında ve bugünün o Haçlı torunlarında şu İslâmî faziletleri görebilir misiniz?: Meselâ bir seferinde çok sayıda Haçlı askeri esir alınır, lakin Sultan Selâhaddin onların bakımını sağlayamayacağını görünce hepsini düşman saflarına geri gönderir ve “Gidin, karnınızı doyurun! Sizinle tekrar savaşalım!” der. Haçlıların ünlü başkanları hastalanınca da onlara kendi hekimlerini gönderip tedavi ettirir.

Dış düşmandan çok içerdeki muhalefetle uğraşan o mübarek Sultan, sonunda Allah’ın yardımıyla Haçlı sürülerinin tamamını İslâm topraklarından söküp atar. Mısır’daki Haçlı dostu Şiî devletini de ele geçirip başkanlarına hak ettikleri cezayı verir.

Allah ona rahmet etsin, İslâm dünyasında bugün de onun üzere Frenklere karşı uğraş verenlere Rabbimiz yardımını esirgemesin!

İçimi yakıp kavuran ikinci sultan ise, hak ettiği unvanıyla Ak Sultan, Ulu Hakan, Sultan İkinci Abdülhamid Han hazretleridir.

İslâm topraklarını kendi periyodunun Haçlılarına karşı müdafaa etmek için onun da, tıpkı Sultan Selâhaddin Eyyûbî Hazretleri üzere, çekmediği sıkıntı kalmamıştır. O da hem dışarının bütün sırtlanlarına, hem de içerinin tüm çakallarına meydan okumuş ve ne acıdır ki dış düşmanlarla cebelleşmekten çok daha fazla içimizdeki şuursuz, basiretsiz ve akılsız muhalefetle uğraşmıştır.

Dışarıda “Kızıl Sultan” diye kitaplar yazılıyor, yerden yere vuruluyordu. İçeride de “Ey ulu avcı, tuzağını boşuna kurmadın!” diyecek kadar bayağılaşan, Batı’nın kin ve ihtirasını görmekten aciz, köhnemiş beyinler çemkiriyordu.

İsmail Hami Danişmend’in “31 Mart Vakası” kitabında, Abdülhamid Hazretlerine içerdeki muhalefetin nasıl dış düşmanlardan daha beter iftiralar attığı dokümanlarıyla ortaya konur.

Günümüzdeki Siyonist İsrail Devleti’nin kurucu babası olan Theodor Herzl, İstanbul’a gelip kendisinden “Filistin bölgesine Musevilerin yerleşmesine müsaade vermesi karşılığında Osmanlı’nın Batı’ya olan bütün borçlarını ödeme garantisi” verdiğini bilmeyenimiz yoktur. Onun bu teklifine “O toprakları benim cetlerim kanlarını dökerek aldılar, oralar lakin kan kıymetine verilir!” diyerek rest çeken o mübarek Sultan’a içimizdeki iftiracı muhalefet o vakitler “Vatan topraklarını sattı!” diyecek kadar çirkefleşmiştir. Bu soysuz iftiranın da dokümanı az evvel kelamını ettiğimiz kitapta vardır.

Herzl’in o inanılmaz teklifinin reddedildiğini gören Siyasî Siyonistler, Filistin topraklarının ele geçirilebilmesi için Abdülhamid Han’ın kesinlikle tahttan indirilmesi gerektiği kanaatine varırlar ve ellerindeki o muazzam servetleriyle içimizdeki muhalefeti var güçleriyle desteklemeye başlarlar. Maalesef bizimkiler, o Ak Sultan’a olan nefret ve kinlerinden ötürü şu en kolay, lakin en can alıcı ve bilinçlendirici soruyu kendi kendilerine bir defa olsun sorup da düşünmez, tefekkür etmezler: “Bütün Batı devletleri bizim Padişahımıza düşman olduğuna ve kesinlikle tahttan indirilmesi gerektiğini savunduğuna nazaran, bizim o Haçlı dölleriyle birlikte olmamız yanlışsız mu? Sanki biz farkında olmadan gavurun ekmeğine yağ mı sürüyoruz?”

İç muhalefet, dış düşmanların o para muslukları sayesinde, Paris üzere Batı kentlerinde toplantılar düzenleyebilmiş, aleyhte mecmualar, gazeteler çıkarmış ve Abdülhamid Han’ın tahttan indirilmesi için elinden geleni yapmıştır. Abdülhamid Han’ın düşürülmesi demek, Osmanlı Devleti’nin dağılması demek olduğunu bilemeyecek kadar zavallılaşan iç muhalefet, Paris’te yaptığı, Rumların ve Ermenilerin ileri gelenlerinin de katıldığı bir konferansta “Abdülhamid’i devirdikten sonra yerine kimi koyacaksınız?” sorusuna “Onu daha sonra düşünürüz!” diyecek kadar dar görüşlü ve ufuksuz olduğunu ispat etmiştir.

Batı’nın tıpkı dünkü ataları olan Haçlılar üzere İslâm topraklarını işgale hazırlandığını gören o Ak Sultan, bu hakikati içimizdeki Batı hayranı, kelamda demokrat, kelamda hürriyetçi, kelamda idealist, gerçekte ise şuursuzca Batı’nın Haçlı emellerine hizmet eden o devrin dinsiz yahut dindar aydınlarına bir türlü anlatamaz.

O Ak Sultan, üç kıtaya uzanan bu Cihan Devleti’nin o hâliyle ayakta kalmasının mümkün olmayacağını görerek İslâm Devletleri Topluluğu’na emsal bir ümmet birliği oluşturmak için çoktan harekete geçmişti. Kurulacak bu yeni devletlerin başında yer alacak başkanları de her bölgenin başkalarına kelamını geçirebilecek en güçlü kabilelerinin çocuklarını devleti yönetebilecek bir formda İstanbul’da eğitime tabi tutmuştu.  

Kısacası, elimizdeki İslâm topraklarının emperyalistlerin eline geçmesini önleyebilmek için elinden gelenin fazlasını yapmıştı. Ne var ki içimizdeki muhalefet ve aydınlar, ümmetin bekasını ilgilendiren bu hakikati göremediler, anlayamadılar. Devlet yönetiminin engin bir deneyim gerektirdiğini hiç düşünemediler. Batı’nın, demokrasi memokrasi üzere laflarla dünyayı aldatırken mazlum milletleri nasıl zalimce sömürmekte olduğunu hiç akıllarına getirmediler. Batı’nın sloganlarına kandılar. Sonuçta koca bir Cihan Devleti, içerdeki muhalefetin dışardaki Haçlılarla iş birliği etmesi sonucu yıkıldı.

O mübarek Ak Sultan, kendisini tahttan indirenlere şöyle demişti: “Siz bu devleti on sene kazasız belâsız yönetim edebilirseniz, yüz sene yönetim ettik diye övünebilirsiniz!” Edemediler. Koca İslâm diyarını küffarın çizmelerine teslim ettiler.

İstanbul’un fethinden çok uzun vakit evvel Balkanlara yerleşmiş atalarımızın oradan kovulmalarına, hem soykırımla, hem de sürgünle mahvolmalarına sebep oldular. Petrol fışkıran İslâm topraklarını Haçlıların eline geçmesinin kapısını araladılar.

O kâfirlerle iş birliği ederek devlet başkanlığını elinden aldıkları o Ak Sultan, “Aman ha savaşa girmeyin! Onlar ortalarında kapışsınlar! Hiçbir Batılı devletin yanında yer almayın!” diye ikaz üstüne yapar, bildiri üstüne ileti gönderirken, o çok bilmiş, zavallı soytarılar, o çaylak siyasetçiler, onun kelamını tutmadılar. Böylelikle de kendilerinin ne kadar çapsız ve akılsız olduklarını bütün cihana ilân etmiş oldular. Onların beyinsiz, bilinçsiz ve ileri görüşten yoksun olmaları yüzünden yüz binlerce insanımız, gencimiz ve okumuş tabakamız mahvoldu. Yüz binlerce genç fidanımız heba oldu, yüz binlerce ocak söndü. Bilmem kaç milyon şehit verdik. Balkanlarda altı yüzyıl, Ortadoğu’da ve Afrika’da dört yüzyıldır elimizde olan topraklar siyaset konusunda dört dörtlük geri zekâlı ve Batı hayranı subayların zavallılığıyla elimizden çıktı ve emperyalistlerin eline geçti.

Sonunda alçak ve aşağılık bir İngiliz generalinin Sultan Selâhaddin Eyyûbî Hazretlerinin kabrini tekmelemesine, “Ey Selâhaddin işte biz geldik!” diyerek havlayıp ulumasına yol açtılar.

O iki mübarek sultana benim içim yanmasın da kime yansın?